BALKABAKLARI
BALKABAKLARI Gökyüzünün berrak maviliğine değiyormuş gibi uzanıyordu çam ağaçları. Ve bu ulu ağaçların hemen dibindeki evin bahçe duvarı kenarına yığılmış onlarca balkabağı, kendi aralarında umutsuzca konuşuyorlardı. Uzaktan bakıldığında bile çöpe atılmak üzere oraya ayrıldıklarını anlamak mümkündü; yamuk yumuk şekilleri, zedelenmiş gövdeleriyle epeyce kötü görünüyorlardı. Çok mutsuz oldukları da her hallerinden belliydi. İçlerinden bir tanesi üstüne yığılmış arkadaşlarından güçlükle sıyrıldı. Sesini hepsine duyurabilecek bir yere geldiğinde konuşmaya başladı. “Arkadaşlar, hepimizin çok mutsuz olduğunu biliyorum. Hiçbirimiz böyle bir sonu hak etmedik”. ”Evet,” dedi bir başkası, “hem de hiç hak etmedik”. Öyle ya, küçük bir tohumdan bu hale gelinceye kadar pek çok hayal kurmuşlardı. Kendilerinden çeşit çeşit tatlı, yemek, çorba hatta ekmek bile yapılabildiğini biliyorlardı. Üstelik A,B,C vitamini, potasyum, kalsiyum ve fosfor içeriyorlardı. Kıs